Eind november zat ik met collega’s in Rotterdam bij de voorstelling How to Manage van het Onafhankelijk Toneel. Een manager raakt verstrikt in de kluwen aan theorieën die organisaties kunnen genezen. Hij worstelt met de verwachtingen van zijn omgeving en de mate waarin hij zelf leiding neemt over zijn leiderschap. Wat volgt is een bombardement aan geprojecteerde management-modellen. De herkenning is soms gênant; zoveel medicijnen voor hetzelfde probleem!
De manager in de voorstelling is de narcist in strak pak die oefent voor de spiegel. Hij verliest het uiteindelijk van de beeldvorming en vereenzaamt in zijn leiderschap.
De voorstelling is klein en herkenbaar en door het functionele gebruik van beelden en muziek krachtig en confronterend. Het open einde was abrupt en misschien mede daardoor raakten we na afloop in gesprek over het toneelstuk. En met ons tal van bezoekers waaronder vast veel managers. Was het nou goed dat hij verloor van de beeldvorming? We lachten onze gêne over de herkenning weg en vertelden elkaar hoe het wel moest.
Hoe geef je nu leiding aan je leiderschap?
Het applaus dat jij – de leider – soms ontvangt van een paar docenten als je doorgepakt op een lastig dossier of het indirecte gemor in de personeelskamer, kan je soms uit balans brengen. Het slaat je de regie uit handen, laat je zweven of twijfelen aan je eigen leiderschap. Wie wil je zijn, welke verwachtingen bestaan er en hoe wordt er over je gesproken?
Om de verbinding met het toneelstuk te maken zou je kunnen stellen dat de leider zijn rol moet kennen. Hij moet verder kunnen improviseren en waar gewenst verbeteren, en zowel kritiek als applaus op waarde kunnen inschatten.
Het kennen en kunnen spelen van je rol is niet nep of onecht, het dient een doel. Maar soms beheers je bepaalde rollen beter dan andere; die zitten dichter bij je kernkwaliteiten.
Goede leiding aan leiderschap voorkomt dat je de tekst kwijt bent in je eigen toneelstuk.
LS 2017.1